blog

winnicott bir bebeğin gelişimi için nasıl bir “kucak çevresi” tarif ediyorsa, bir şehir de aynı şekilde bireyi ya taşıyor ya da yutuyor. winnicott’a göre bir bebeğin gelişimi, onun çevresini nasıl deneyimlediğiyle başlar. Birey, önce tutulur; taşınır, ona nesneler sunulur ve güvenle dener, düşer, yeniden dener. Peki ya bir şehir de aynı şekilde bizi taşıyorsa? çocuk için “kucak” neyse, yetişkin için de şehir odur belki de. Sırtımızı yasladığımız, içine karıştığımız, bize bir

bağlam'ın psikanaliz yazılarını çok seviyoruz. yky'den çıkan psikanaliz defterleri ile dolu ofisimizin rafları. behice hoca ne tatlı bir kadın ama! talat parman'ın muzipliği elbette içimizi ısıtıyor. çok sorular sorduk kendilerine, çok sefer okuduk, çok saat gözledik. ne iyi yaptık. ve ne iyi yaptık bir soruşturma dosyası başlatarak biz de aynı şekilde. selam söylüyoruz. ve bir başka gömlekle, başka bir metotla soruşturuyoruz. yeni ve dikey soruşturuyoruz. sürçççerek soruştur

geçtiğimiz ay an forum’un üçüncü oturumu için bir araya geldik. gündeme ve güncele dair; stajyerlerimiz, ekip üyelerimiz ve terapistlerimiz başta olmak üzere an psikoloji’nin her bir üyesinin politik parçalarını kurcalamak veya kurcalatmak niyetindeydik. öyle de oldu. forum’un üçüncü oturumunun başlangıcı için bir başlık belirlememiştik. ancak oturumun ilk birkaç dakikasının yardımıyla, haziran oturumumuz “toplumsal cinsiyet” üzerine gerçekleşti.

bu seride anonim terapistler ve anonim danışanlar arasında yaşanan çeşitli olayları konu ediniyor olacağız. serinin her bir yazıda, bir terapistin kendi yaptığı hatadan doğan hikayesini yazdığı bir yazı okuyor olacağız. böylelikle masanın diğer tarafında neler oluyor, hata nedir, neye yarar sorularıyla ilgilenme fırsatı doğacak.

terapiye giden insanlardan sürekli duyduğumuz “herkes terapiye gitmeli, herkese öneririm valla bana çok iyi geliyor, çok iyi hissediyorum.” ifadeleri tam olarak ne demek?

uyanışlar serimizde okuduğumuz güncel teorik metinlerin bizde uyandırdıklarını yazıyor olacağız. hayatta da tarihte de tekrarlar kaçınılmaz, ama her tekrarda bir dönüşüm mümkün. değişim, içten dışa ve dıştan içe bir yolculuk. tıpkı devrimlerin sadece bir zaferle bitmeyip sürekli bir dönüşüm süreci olması gibi

terapistle danışan arasındaki ilişki iki boyutlu bir bilme arzusundan öte çok boyutlu bir kavrayış ve erginleşme yolculuğudur. terapi odasında hem danışan hem terapist tarafında röntgenci bir bakış ya da narsisistik bir bilgiçlik hırsından ziyade derin bir kavrayışa muhtacız.

uyanışlar serimizde okuduğumuz güncel teorik metinlerin bizde uyandırdıklarını yazıyor olacağız. iyileşmek, pozitif duygularda kalmak, modern bilimin dizayn ettiği mutlu insan olmak… acıyı bastır, yaradan kaç ve zorla gülümse! tüm bu yükler artık hiç olmadığı kadar ağır.

terapi odasında mevcut olmanın terapist koltuğuna ait parçalarını inceleyen bu metin terapistin anda ve orada oluşuna

bu seride anonim terapistler ve anonim danışanlar arasında yaşanan çeşitli olayları konu ediniyor olacağız. serinin her bir yazıda, bir terapistin kendi yaptığı hatadan doğan hikayesini yazdığı bir yazı okuyor olacağız. böylelikle masanın diğer tarafında neler oluyor, hata nedir, neye yarar sorularıyla ilgilenme fırsatı doğacak.

terapi odasına dair kulaktan kulağa dolaşan bir başka miti psikodinamik bağlamda ele aldık. terapist efendi midir, bilen özne midir, danışanın eşiti midir, yoksa danışana hizmet veren biri midir? hepsi ve hiçbiri.

bu seride anonim terapistler ve anonim danışanlar arasında yaşanan çeşitli olayları konu ediniyor olacağız. serinin her bir yazısında, bir terapistin kendi yaptığı hatadan doğan hikayesini yazdığı bir yazı okuyor olacağız. böylelikle masanın diğer tarafında neler oluyor, hata nedir, neye yarar sorularıyla ilgilenme fırsatı doğacak. bu yazıda, terapist zamanı gelmeden, danışan henüz hazır olmadan yapılan yorumlamayı konu ediyor.

birtakım radikal kararlardan sonra ya da birtakım zorluklardan sonra başladığımız terapi seanslarında kimi zaman durum öyle kötüye gider ki, kişi iyileşmekten bile vazgeçebilir. daha önce tatmadığı yoğun duyguları omuzlamak, onların sorumluluğunu almak çok zor gelebilir. İşte tam bu esnada kendini gösteren savunmalar ve sürece dair inanç kayıpları farkında olmamız gereken hayati şeylerdir.

ailelerinden ayrışamayan yetişkinler, kendi kimliklerini inşa edemeyerek bağımsız kararlar almakta zorlanır ve sürekli dışsal otoritelere, özellikle ailelerine bağımlı kalırlar. belki kendimiz belki komşumuz belki bir akrabamız… evsiz yetişkinler hepimizin hayatında.

bu seride anonim terapistler ve anonim danışanlar arasında yaşanan çeşitli olayları konu ediniyor olacağız. serinin her bir yazısında, bir terapistin kendi yaptığı hatadan doğan hikayesini yazdığı bir yazı okuyor olacağız. böylelikle masanın diğer tarafında neler oluyor, hata nedir, neye yarar sorularıyla ilgilenme fırsatı doğacak. bu yazıda, terapist seansı unutmasının danışanıyla arasındaki ve kendi hikayesindeki yerini anlatıyor.

danışanın iyileştiğini söylemesi, terapi sürecinin hangi aşamasında olduğuna bağlı olarak farklı anlamlar taşıyabilir. bu ifade bazen savunma mekanizmalarının bir yansıması olabilirken, diğer zamanlarda sahici bir iyileşmeyi yansıtabilir; önemli olan, terapistin bu sözlerin ardındaki gerçek ihtiyacı fark etmesidir.

terapide yorumlama tekniği, danışanın bilinçdışı materyalleriyle davranış, düşünce ve duygu kalıplarını anlamlandırarak içgörü kazanmasını sağlar. bu süreçte terapist, danışanın geçmiş yaşantılarıyla şimdiki sorunları arasında bağlantı kurarak değişim sürecine katkıda bulunur. fazlaca riskli olan bu müdahale kimi zaman 1 senelik bir sürecin sonunda yalnızca tek bir yorum ile ortaya çıkar.

entelektüel insanlar, rasyonel düşünme yeteneklerine güvenerek terapiyi reddedebilir ve duygusal dünyalarını ihmal edebilirler. ancak, dünyayı yalnızca zihnimizde yaşamak, duygusal bütünleşme eksikliğine ve gerçekliğin tam anlamıyla deneyimlenmemesine yol açabilir. entelektüalizasyon belki de çalışılması gereken bir şey olabilir.

psikoterapistlerin nötr olması gerektiği görüşüne itiraz ediyoruz. gerçekçi, öznel, içten, bağımsız ve fanatizmden uzak bir söylem ile tüm psikoloji emekçilerini toplumsallığa eğilmeye davet ediyoruz. psikologlar olarak toplumsal meselelerin bir öznesi olduğumuzu kabul ediyor ve elimizdeki ilmi aracı kullanarak olan bitene dair teklifler getirmemiz gerektiğini düşünüyoruz. tüm bunları yaparken bir şahit olarak sizleri de bu karşılaşma alanına çağırıyoruz.

postmodern çağ, nihilizm çağı, anlamsızlıklar, kaybolmalar ve türevleri çağı… fakat bir yerden, bir sokak başından bir grup insan geliyor, ellerinde meşaleler, ağızlarında marşlar, bir orduyu andırırcasına nizami kıyafetler ve en önemlisi de büyük bir anlatı olarak taraf olmaklıkları ile, kalabalık bir sadakat şehirde yürüyor. nedir bu fanatizm?