terapistler de hata yapar

bir hatırlatma

toplumda terapistlere dair idealize edilmiş bir bakış vardır; terapist sanki kusursuzca danışanın içini okur ve en isabetli müdahaleyi gerçekleştirir. içeriden bir bilgi: bilinenin aksine terapistler o "yüce" koltukta otursa da birçok insani hata yapar. asil mahareti, bu hatalar fark edip onları danışanla konuşulabilir bir malzemeye dönüştürmesidir. bu beceri; kendi terapi süreçleri, süpervizyon ve uzun yıllar süren eğitimlerle gelişir. öte yandan terapistlik bir anlamda "kısmi annelik"tir; winnicott'un "yeterince iyi anne" kavramında olduğu gibi terapist ve danışan arasındaki kırılma ve onarım döngüleri, ruhsal gelişimi sağlar. burada onarımı sağlayan en temel şey, ilgili içerisinde terapistin gerçekliği ve bu kırılmaların konuşulmaya müsait hale getirilmesidir.

ötekiyi dinleyen terapist

psikoterapilerde ekolden bağımsız olarak terapist danışanıyla ilişki kurmaya ve onu merak etmeye odaklıdır.

danışanlar seanslara ne anlatacağın, sürecin nasıl isleyeceğini bilmeyen bir yerden gelir. buralarda ilk iş terapiste düşer ve danışanın sürecini netleştirici sorularla ona eşlik eder. bir danışanımla henüz sürece yeni başlamıştık. ilk seanslarda benim netleştirme sorularımla kendini açabilmiş ve kendini anlatabilmişti. danışan için kendine dönmek, iç dünyasını açmak seanslarda zorlandığı bir durumdu.

bir seansımızda hayatındaki ötekileri ve onların yaşantılarını detaylı anlatmaya başlamıştı. kendisinin de içinde bulunduğu olayları sanki kendi hiç etkilenmemiş gibi anlatırken aynı olayda ötekinin duygusuna ve düşüncesine kadar aktarıyordu. ben terapist olarak danışanın döngüsüne hizmet eden bir yerden onun ne hissettiğiyle ne yaşadığıyla ilgilenmek yerine ötekileri merak eden sorular sormaya başladım. danışan için bu rahatlatıcı bir şeydi. çünkü ona dokunmadan seansımız devam ediyordu.